برافزایش (اخترفیزیک)

در اختر فیزیک واژه برافزایش (به انگلیسی: Accretion) حداقل در مورد دو فرایند مختلف به کار رفته‌است.

نخستین و معمول‌ترین کاربرد برافزایش به فرایند رشد اجسام پرجرم از طریق جذب گرانشی مادهٔ بیشتر – معمولاً گازی شکل- در یک قرص برافزایشی اشاره دارد. وجود قرص‌های برافزایشی در اطراف ستاره‌های کوچک یا بقایای ستاره‌ای در ستارگان دوتایی و همچنین اطراف سیاهچاله‌هایی که در مرکز کهکشان‌های مارپیچی قرار دارند، بسیار معمول است.

هنگامی که ستارهٔ با جرم پایین‌تر در یک سیستم دوتایی وارد فاز انبساط می‌شود، بخش بیرونی اتمسفر آن می‌تواند بر روی ستاره فشرده‌تر فرو افتد و یک دیسک ‘برافزایشی’ ایجاد کند.

در کنار این کاربرد، در نظریه سحابی، برافزایش به برخورد و چسبیدن الکترواستاتیک ذرات میکروسکوپی غبار و یخ سرد شده در قرص‌های پیش سیاره‌ای یا سیستم‌های پیش سیاره‌ای غول‌های گازی، اشاره دارد که در نهایت منجر به پیدایش سیاره‌های خرد می‌شود که ذرات کوچک و سیارات خرد دیگر را جذب می‌کنند.