تاثیر منفی آرایش بر غدد بدن
40 درصد محصولات آرایشی موجود در بازار حاوی ترکیب‌هایی هستند که در کارکرد غدد درون‌ریز اختلال ایجاد می‌کنند. این تركیب‌ها نظم تولید و ترشح هورمون‌ها را در بدن به هم می‌ریزند و میزان کمی از آنها تاثیرات قابل‌توجهی در رشد موجودات زنده، به‌خصوص در دوران جنینی دارند. این ترکیب‌ها همچنین روی قدرت باروری اثر می‌گذارند و عامل ابتلا به سرطان‌هایی است که اصطلاحا به آنها وابسته به هورمون می‌گویند؛ مثل سرطان پستان و پروستات. بر اساس آزمایش‌های انجام شده روی بیش از 1500 محصول آرایشی‌بهداشتی، لاک ناخن با داشتن بیش از 74 درصد ترکیب مختل‌کننده کارکرد غدد درون‌ریز در صدر جدول قرار دارد. بعد از آن کرم‌پودر با 71 درصد و محصولات آرایشی چشم با 51 درصد، پاک‌کننده‌های آرایشی با 43 درصد، رژ لب با 40 درصد، کرم‌های صورت با 38 درصد، دئودورانت‌ها با 36 درصد، خمیردندان با 30 درصد و شامپوها با 24 درصد هستند.
همان‌طور که اشاره شد ترکیباتی که در مواد آرایشی و بهداشتی استفاده می‌شوند هریک به‌نوبه‌ی خود عامل ایجاد آسم، آلرژی، بیماری‌های خود ایمن و سرطان¬ها هستند؛ اما جالب است بدانیم نه‌تنها کشورهای اروپایی بلکه سازمان غذا و داروی آمریکا، مواد آرایشی و بهداشتی تولیدشده را مورد آزمایش‌های زیستی قرار نمی‌دهند و تأثیر این نوع ترکیبات را روی موجودات زنده بررسی نمی¬کنند؛ زیرا از نظر این گروه، این مواد نه جزء غذا به‌حساب می‌آیند و نه جزء داروها، اگرچه این شرکت‌ها ازنظر اخلاقی موظف به بررسی مواد تولید شده هستند اما مسئله‌ای که راه فراری برای شرکت‌های تولید¬کننده بازکرده، تصویب قانون منع آزمایش لوازم بهداشتی و آرایشی بر روی حیوانات بوده است.
امروزه صنعت لوازم آرایشی و بهداشتی سالانه حدود 20 میلیارد دلار سود برای شرکت‌های تولیدکننده خود دارد و این روند هم‌چنان در حال رشد است. آیا هدفی جز به‌دست آوردن سودهای کلان برای شرکت‌های تولیدکننده این محصولات قابل‌تصور است؟ بنابراین دیگر نه‌تنها هیچ قانون اجباری برای آزمایش محصولات وجود نخواهد داشت که انجام آزمایش¬ها بر روی نمونه حیوانی نیز ممنوع شده و راه‌حل دیگری نیز برای انجام آزمایش‌ها پیشنهاد نشده است. با این تفاصیل محصولات نهایی تولیدشده در این شرکت‌ها، تحت نظارت هیچ مرجعی قرار نخواهند داشت.
باید دانست که ایران بعد از عربستان یکی از پرمصرف‌ترین کشورهای¬ مصرف‌کننده لوازم‌آرایشی و بهداشتی به شمار می‌آید و رتبه هفتم جهانی در مصرف محصولات آرایشی و بهداشتی را دارد. نرخ واردات محصولات آرایشی و بهداشتی در ایران بیش از 60 درصد گزارش‌شده است که 80 درصد از این میزان واردات از مبادی غیرقانونی و قاچاق وارد کشور می‌شوند.
با این تفاصیل آیا قرار دادن پوست به‌عنوان عضو مهمی که دارای گیرنده‌های اصلی بدن و تنظیم‌کننده دمای بدن است و به عنوان اولین سد دفاعی در برابر عوامل میکروبی نقش ایفا می‌کند، در معرض این نوع عوامل شیمیایی پرخطر کار عاقلانه‌ای است؟ آیا هدفی جز به‌دست آوردن سودهای کلان برای شرکت‌های تولیدکننده این محصولات قابل‌تصور است؟ آیا نباید با همه این توضیحات، خواستار تغییر روند در تولید و واردات محصولات آرایشی و بهداشتی باشیم و خود را با خودکفایی در تولید محصولات آرایشی و بهداشتی بی ضرر داخلی و نظارت در تولید محصولات سالم ، در داخل کشور غنی کنیم؟