انواع ورزش

ورزش سه نوع است:

ورزش قوی مثل کُشتی(بخاطر در گیر شدن تمام اعضاء)، اسب دوانی(به سرعت یا مسابقات اسب دوانی)
ورزش متوسط مثل تند راه رفتن.(چون همه ی بدن فعالیت می کند ولی به جایی از بدن فشار وارد نمی شود)
ورزش آرام مثل اسب سواری(آرام) بدون شتاب و حرکت تند.
ورزش سنگین برای بدنهای قوی است، چون فضولات غلیظه دارند (و با ورزش سنگین آن فضولات خارج می شود) و ورزش متوسط برای افراد متوسط الحال و ورزش ضعیف برای افراد ضعیف مناسب است.
وقتی که شخص ورزش (را تمام) کرد،(فوری غذا نخورد) باید بدن را آرام کند و قبل از غذا مدتی، حدود یک ساعت استراحت کند، (تا بدن آماده ی صرف غذا شود و هیجانات خون و عروق بخوابد) سپس اقدام به خوردن غذا کند. چرا که اگر قبل از آن غذا بخورد، موجب گرفتگی در معده و کبد خواهد شد.(و ممکن است که بیماری هایی برایش پیش بیاید).

ورزش را می توان از لحاظ درگیر بودن اندامهای بدن به دو دسته طبقه بندی نمود:
ورزش کلی یا ورزش عام: شامل تمام بدن و اعضای آن است و نفع آن به كل بدن می‌رسد مانند دویدن، شنا، اسب دوانی و كشتی‌گرفتن.
ورزش جزئی یا ورزش خاص: که مخصوص به عضو خاصی است مانند وزنه‌ زدن برای دست‌ها، آواز خواندن برای حنجره یا نگاه کردن به چیزهای ریز برای چشم‌ها و ….

نکته ها:

* یکی از بهترین ورزشها، ورزش باستانی است که اصول مورد تایید طب، در آن رعایت شده است.
* فوتبال و ورزشهای خشن مانند ورزشهای رزمی سنگین که باعث زد و خورد و ضربه های ناگهانی می گردد، مورد تایید طبّ سنتی نیستند.
* در ورزش، حرکات مفاصل باید دارای نیروی مقابل و کنترلی باشد و حرکت سریع مفصل تا انتهای دامنه حرکتی، بسیار خطرناک است. این اشکال در اغلب ورزش های مدرن وجود دارد.
* ورزش های غیر ایزومتریک(وزنه برداری، پرورش اندام و …) تقریبا هیچ یک از اهداف ورزش طبّی را برآورده نمی کنند. این گونه ورزش ها، سرعت واکنش عضلانی را کم می کنند؛ قلب را تضعیف می کنند؛ فشارخون را بالا می برند؛ آسیب های جدّی به دستگاه اسکلتی عضلانی و به ویژه ستون فقرات وارد می کنند و …. اینها سوای آثار مخرّب اخلاقی ناورزش پرورش اندام و نیز زیان های غیرقابل جبران مصرف مکمّل های رایج در این گونه ورزش هاست.