ورزش پيران

بوعلی می گوید: در ورزش پيران بايد اختلاف حالات جسمي و بيماري هايي را كه عادتا به سراغ آن ها مي آيند و عادت آن ها را در ورزش كردن در نظر گرفت. اگر جسمشان در منتهاي اعتدال باشد ورزش هاي معتدل براي آن ها مفيد است. اگر يكي از اندا م هاي آن ها در بهترين وضع اعتدال نيست بايد در هنگام ورزش مراعات آن اندام بشود و دستور ويژه هر اندام در باره آن اجرا گردد . مثلا اگر پيران سرگيجه دارند ياصرع و يا مواد (مرضي) به سوي گردنشان ريزش مي كند و يا بخارهاي زياد به سوي سر و مغزشان بالا مي رود نبايد در موقع ورزش سرشان راخم كنند؛ ورزش چنين كساني بايد پياده روي، مسابقه دو، سواركاري و آن نوع ورزشي باشد كه به نيمه پايين تن مربوط مي شود. اگر درپاها آسيبي داشته باشند ورزش آن ها بايد از نوع ورزش هاي مربوط به بخش هاي بالاي تنه، از قبيل وزنه برداري و پرتاب سنگ باشد. اگر قسمت مياني تن آسيب داشته باشد مثلا طحال يا كبد و يا معده و ياروده ها در شرايط صحت نباشند ورزش دو طرف تن سودمند است به شرطي كه مانعي در كار نباشد؛ ليكن اگر آسيب اطراف سينه را گرفته باشد نبايد به جز ورزش قسمت بالاي تن انجام دهند.

اندام هاي آسيب ديده را بايد تدريجا به ورزش درآورد تا از آن نيرو گيرند. ورزش دادن تدريجي اندام هاي آسيب ديده و ناتوان گرچه براي پيران خوب نيست، براي كساني كه در ساير مراحل عمر هستند مفيد است. آنچه در اين زمينه براي پيران ممنوع است براي پيرتراني كه ازپاي افتاده اند جايزمي باشد. ازپاي افتادگان(خانه نشينان) بايد اندام هاي ناتوان رابه تدريج با ورزشي كه مناسب و سزاوار آن ها است مانوس كنند . اندام هاي بيمار شده را ممكن است بتوان در ورزش شركت داد و يانتوان به اين امر واداشت. منظورم اين است كه اگر اند ام مورد نظر، گرم يا خشك باشد يا اين كه ماده اي در آن باشد كه پخته نشده است و بيم آن مي رود كه بر اثر ورزش متعفّن شود، نبايد ان اندام را به ورزش درآورد.